To 1983 o Howard Gardner, καθηγητής στο Harvard university, εξέδωσε το βιβλίο Frames of Mind: The Theory of Multiple Intelligences,  εισάγοντας το μοντέλο της πολλαπλής νοημοσύνης. Με απλά λόγια, η ευφυΐα - η εξυπνάδα - ενός ανθρώπου δεν μπορεί να μετρηθεί με ένα και μόνο κριτήριο, το οποίο εξετάζει έναν συγκεκριμένο τομέα/πεδίο γνώσης, καθώς υπάρχουν 7 διαφορετικοί "τύποι νοημοσύνης". Δεδομένης της διαφορετικότητας και της μοναδικότητας κάθε ανθρώπου, μια τέτοια θεωρία μοιάζει να έχει κάποια λογική βάση. Ο καθένας σκέφτεται και αντιλαμβάνεται τον κόσμο με διαφορετικό τρόπο, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι υπάρχει ο σωστός και ο λάθος τρόπος. Η διαφορετικότητα αυτή οφείλεται στο συνδυασμό των γενετικών μας καταβολών και του περιβάλλοντος στο οποίο μεγαλώνουμε και δραστηριοποιούμαστε. 
     Σύμφωνα λοιπόν με τον Gardner, το μοντέλο με τους 10 τύπους νοημοσύνης που προτείνει έχει ως εξής:

1. Λεκτική / γλωσσική νοημοσύνη (Linguistic Intelligence)
2. Λογική / μαθηματική νοημοσύνη (Mathematical Intelligence)
3. Σωματική / ψυχοκινητική / κιναισθητική νοημοσύνη (Bodily / Kinesthetic Intelligence)
4. Μουσική/ρυθμική νοημοσύνη (Musical / Rhythmic Intelligence)
5. Οπτική -χώρου- νοημοσύνη (Visual / Spatial Intelligence)
6. Διαπροσωπική νοημοσύνη (Interpersonal Intelligence)
7. Ενδοπροσωπική νοημοσύνη (Intrapersonal Intelligence)
8. Υπαρξιακή νοημοσύνη (Existencial Intelligence) 
9. Φυσιογνωστική νοημοσύνη (Naturalistic Intelligence)
10. Συναισθηματική νοημοσύνη (Emotional intelligence)

Διαβάστε περισσότερα για τη θεωρία του Gardner εδώ και εδώ.

     Ο λόγος, λοιπόν, που εσείς οι ίδιοι ή το παιδί σας δεν χαρακτηρίζεστε ως "καλοί μαθητές" είναι αυτός:

     Δεν είμαστε όλοι γενετικά προδιατεθειμένοι και εφοδιασμένοι με τα απαραίτητα στοιχεία, ώστε να διακριθούμε μέσα σε ένα παιδαγωγικό και εκπαιδευτικό σύστημα που ασχολείται ουσιαστικά μόνο με δύο τύπους νοημοσύνης. Με άλλα λόγια, είναι και θέμα τύχης.
     Αν, ωστόσο, επιμένετε να λαμβάνετε το υπάρχον σύστημα ως το μοναδικό κριτήριο νοημοσύνης, τότε το πιθανότερο είναι να θεωρείτε τον εαυτό ή το παιδί σας "χαζό"/ "μη-έξυπνο", ενώ οι χαρακτηρισμοί αυτοί θα συνοδεύονται από τη φράση "Ε, δεν τα παίρνει και πολύ". 

Προτάσεις
     Είτε είστε γονιός, είτε ενήλικας που ακόμη δυσκολεύεται να βρει τα ενδιαφέροντά του και τις κλίσεις του, τότε ψαχτείτε καλύτερα. 
- Δοκιμάστε νέα πράγματα, έξω από τα καλούπια σας και όσα ήδη κάνετε.
- Γονείς: αν δείτε ότι το παιδί σας δεν τα πάει καλά στο σχολείο, μην τα βάψετε μαύρα! Ωθείστε το παιδί σας σε κάποια άλλη δραστηριότητα. Μην παραπονιέστε ότι το μόνο πράγμα που του/της αρέσει είναι τα παιχνίδια του υπολογιστή. Εσείς του/της τον πήρατε, χωρίς να του δώσετε άλλες επιλογές (βόλτα στη θάλασσα, στο πάρκο, στην παιδική χαρά, κ.α)
     Δεν είναι τα σχολικά μαθήματα όλη μας η ζωή. Και δεν χρειάζεται όλοι να γίνουμε καθηγητές, επιστήμονες, λέκτορες κτλ. Μια κοινωνία χρειάζεται και το χορευτή, τον υδραυλικό, τον αγρότη, το σκουπιδιάρη και τόσα άλλα πρακτικά επαγγέλματα. Και αν η σκέψη του να γίνει το παιδί μας σκουπιδιάρης μας δεν μας ικανοποιεί, τότε ας αναθεωρήσουμε τάχιστα στην άποψη μας για το "φακελάκια" γιατρό και το βαριεστημένο καθηγητή... 

Το κόμμα είναι το σημείο στίξης που συναντάμε συχνότερα στο λόγο. Ωστόσο, είναι δύσκολο πολλές φορές να ελέγξουμε την ορθότητα της χρήσης του, καθώς υπάρχουν πολλοί κανόνες που την καθορίζουν. Η καλή γνώση συντακτικού αλλά και γραμματικής κρίνεται απαραίτητη. Παρακάτω θα δούμε τους βασικότερους κανόνες.

Το "Δεκαήμερον" αποτελεί ένα από σπουδαιότερα έργα της παγκόσμιας κλασσικής λογοτεχνίας. Ανήκει στον ποιητή Βοκάκιο, έναν από τους μεγαλύτερους ποιητές της Ιταλίας. Περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τη ζωή και το έργο του εδώ.
Το "Δεκαήμερον"
Πρόκειται για 100 διηγήματα που συνδέονται περίτεχνα μεταξύ τους από το πρώτο μέχρι και το τελευταίο. Μια παρέα επτά νεαρών κοριτσιών και τριών αγοριών εγκαταλείπουν την πόλη της Φλωρεντίας -εξαιτίας της πανούκλας- και καταφεύγουν στην εξοχή, όπου μέσα σε δέκα μέρες αφηγούνται εκατό ιστορίες. Οι ιστορίες αυτές αφορούν στον τρόπο ζωής των Ιταλών την περίοδο εκείνη και καυτηριάζουν την ηθική και τις πρακτικές των αριστοκρατών, του κλήρου, των εμπόρων, ή καλύτερα όλων των ανθρώπων.
Περνώντας από τη μία ιστορία στην άλλη, ο αναγνώστης εντυπωσιάζεται από το αριστοτεχνικό δέσιμο των ιστοριών και ταυτόχρονα από τις αποστομωτικές περιγραφές του ποιητή. Κάθε ιστορία αποτελεί και μία έκπληξη. Ή μάλλον όχι. Δεν εξεπλάγην από το περιεχόμενο των ιστοριών, δεδομένου ότι η διαχρονικότητά τους αποτελεί βασικό στοιχείο της απήχησης του έργου ανά τους αιώνες. Αλλά πώς ένα μεσαιωνικό κείμενο σκιαγραφεί τόσο παραστατικά τους χαρακτήρες και τα πάθη τους με τόσο περιγραφικό και "ξεδιάντροπο" τρόπο; Τελικά, κάθε ιστορία επιφυλάσσει και μια έκπληξη, το αποφάσισα. Δεν είναι τυχαίο που το έργο σώζεται χάρη στον Πετράρχη, μιας και ο Βοκάκιος ήθελε να το καταστρέψει. Γιατί; Μήπως επειδή περιγράφει την ανθρώπινη φύση που είναι έρμαιο των ηδονών και των απολαύσεων; Ή επειδή κατέληγε σε μια τρομακτική (!) συνειδητοποίηση; Η ηθική είναι θέμα υποκειμενικό και ορίζεται με βάση το συμφέρον του καθενός(;). 
Υπάρχουν πολλοί τρόποι με τους οποίους μπορεί να ερμηνευτεί κάθε ιστορία. Και αυτό οφείλεται στο διαφορετικό υπόβαθρο αφενός του κάθε ανθρώπου και αφετέρου στην κοινωνία την οποία ζει. Ένα πράγμα μπορώ να πω με σιγουριά: διαβάζοντας το "Δεκαήμερον" δεν είχα την αίσθηση ότι διάβαζα για ένα μεσαιωνικό κόσμο. Μου θύμιζε περισσότερο τη σύγχρονη κοινωνία. Τη δική μας.

Ένα βιβλίο που πρέπει να διαβάσουν όλοι όσους τους απασχολούν τα θρησκευτικά ζητήματα, πόσο μάλλον αν συμμετέχουν κιόλας σε αυτά. 

Πρόκειται για ένα έργο σταθμό στην ιστορία της κλασσικής λογοτεχνίας, καθώς καταδικάστηκε από την Ιερά Εξέταση η οποία διέταξε και την απαγόρευση της κυκλοφορίας του. Στο μυθιστόρημα αυτό ο Ροΐδης καυτηριάζει τις πρακτικές τόσο της Ορθόδοξης, όσο και της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας. Καθώς ο αναγνώστης γυρίζει τις σελίδες του βιβλίου, αντιλαμβάνεται σταδιακά ότι η έλλειψη παιδείας οδηγεί τους ανθρώπους στην άκριτη και απελπισμένη αναζήτηση ενός "πιστεύω" στο οποίο είναι διατεθειμένοι να πιστέψουν φανατικά. Με έντεχνο τρόπο και χωρίς διδακτισμό, ο συγγραφέας εγείρει ερωτήματα και προβληματισμούς στον αναγνώστη σχετικά με το "σωστό" και το "λάθος", το "θείο" και το "ανθρώπινο". 
Ο θρύλος της Πάπισσας Ιωάννας ή αλλιώς του Πάπα Ιωάννη Η' είναι γνωστός από το Μεσαίωνα ακόμη και έχει απασχολήσει πολλούς χρονογράφους και ιστορικούς. Η γυναίκα, που προσποιούμενη τον άντρα, κατάφερε να αναρριχηθεί στα αξιώματα του Βατικανού και να σοκάρει το λαό του γεννώντας το παιδί της στο δρόμο, πραγματοποίησε τον μεγαλύτερό της πόθο: έμεινε ζωντανή για πάντα.Στην ιστορία. Το τέλος: Θεία δίκη ή ανθρώπινη αλαζονεία;   

Αρχαία κωμωδία
Ετυμολογία: κωμωδία > ωδή (τραγούδι) + κώμος (ομάδα σε εορταστική έκσταση)
Προέλευση: Η κωμωδία φαίνεται να προέρχεται από μια χορική εκδήλωση λατρευτικού χαρακτήρα, όπως γίνεται εμφανές και από την ετυμολογία της. Ομάδες ανδρών, συνήθως φαλλοφόροι, τραγουδούσαν εύθυμα τραγούδια και έκαναν πειράγματα κατά τα "φαλλικά", μια μια λατρευτική εκδήλωση προς τιμή του Διόνυσου, θεού της γονιμότητας.
Πιθανότατα, η κωμωδία δημιουργήθηκε σταδιακά από την έξοδο του πρωτοχορευτή στα "φαλλικά". Οι γνώσεις μας για την αρχαία κωμωδία στηρίζονται κυρίως στα έργα του Αριστοφάνη, ο οποίος με τα έργα του διαμόρφωσε το κωμικό θέατρο. 
Δομή της αρχαίας κωμωδίας
Υπάρχει μεγαλύτερη ελευθερία συγκριτικά με την τραγωδία. Τα μέρη που δομούν την αρχαία κωμωδία έχουν ως εξής:

• Πρόλογος: Εκτενής και ποικιλόμορφος. Οι θεατές ενημερώνονται από έναν ηθοποιό ή με το διάλογο για τον προβληματισμό του ποιητή και το κωμικό του σχέδιο.
• Πάροδος του Χορού: Συνήθως θορυβώδης είσοδος του χορού, ο οποίος παίρνει θέση (συμφωνεί ή διαφωνεί) ως προς το κωμικό σχέδιο του ποιητή.
• Αγών: Αποτελείται από επεισόδια. Ένας ή δύο υποκριτές και ο Χορός εκθέτουν δύο αντιτιθέμενες απόψεις. Έτσι, διεξάγεται ένας αγώνας μιας ομάδας προς μια άλλη με σκοπό να επικρατήσει η μία. Ο συμβιβασμός δεν αποτελεί επιλογή. Ο Αγών εκφράζει συνήθως την άποψη του ποιητή για το διαπραγματευόμενο θέμα και αποτελείται από αδόμενα και απαγγελλόμενα μέρη: 

             - ωδή: τραγούδι του Χορού σχετικά με την αντιπαράθεση
             - κατακελευσμός (κελεύω= παροτρύνω, διατάζω): ο κορυφαίος του Χορού παροτρύνει τον εκπρόσωπο της μιας πλευράς να αναπτύξει τα επιχειρήματά του
             - επίρρημα (επί + ρήμα < ερώ/μέλλοντας του λέγω): οι δύο πλευρές αναπτύσσουν, σε διαλογικά μέρη, τις διαφορετικές τους απόψεις
             - πνίγος ή μακρόν: η κατάληξη του επιρρήματος, που εκφωνείται από τον κορυφαίο απνευστί, με αυξανόμενη ταχύτητα και παράλληλο δυνάμωμα της φωνής.
             - σφαγίς: ο έπαινος του νικητή
Η αντωδή, ο αντικελευσμός, το αντεπίρρημα και το αντιπνίγος αποτελούν τον αντίλογο των παραπάνω μερών.

• Παράβασις: είναι η διακοπή που διασπά τη δράση και ανήκει στο Χορό. Σε αυτό το σημείο ο ποιητής σπάει τη δράση και επιλέγει, μέσω του Χορού, να μιλήσει στους θεατές και να τους "διδάξει".
• Διαλογικές σκηνές: είναι οι σκηνές μετά την Παράβαση, οι οποίες χωρίζονται με λυρικά τραγούδια του Χορού.
• Έξοδος: ο Χορός αποχωρεί με τον θριαμβευτή μέσα σε εορταστικό κλίμα.

Ο Αριστοφάνης
Ο Αριστοφάνης είναι ο μεγαλύτερος κωμωδιογράφος της αρχαιότητας. Γεννήθηκε το 444 πΧ και πέθανε το 385 πΧ. Είναι ο κυριότερος εκπρόσωπος της παλαιάς κωμωδίας, όπου σατιρίζονται πρόσωπα και καταστάσεις της πολιτικής ζωής με έντονο βωμολοχικό στοιχείο. Στρέφεται κατά των δημαγωγών και κυρίως κατά του Κλέωνα, καθώς τους θεωρεί υπεύθυνους του Πελοποννησιακού Πολέμου.
Το έργο του
Ο πυρήνας των έργων του είναι η σάτιρα (πολιτική ή κοινωνική) που δεν γνωρίζει όρια. Από τα βέλη της δεν γλίτωσε ο Ευριπίδης, τον οποίο σατιρίζει αλύπητα στους Βατράχους, αλλά ούτε και ο Σωκράτης και ο λόγος του, που σατιρίζονται στις Νεφέλες. Από τα δεκάδες έργα που έγραψε σώζονται μόνο έντεκα.

• Αντιπολεμικές: 

- Αχαρνείς: ο Δικαιόπολις, Αθηναίος πολίτης απηυδισμένος από τα δεινά του Πελοποννησιακού Πολέμου, αποφασίζει να κλείσει μόνος του την Ειρήνη με τους Λακαιδεμόνιους.
- Ειρήνη: ο Τρυγαίος, Αθηναίος, ανεβαίνει με ένα σκαθάρι στον ουρανό για να ελευθερώσει την Ειρήνη που έχει φυλακίσει ο πόλεμος.
- Λυσιστράτη: οι γυναίκες με επικεφαλής τη Λυσιστράτη αναλαμβάνουν να σταματήσουν τον πόλεμο, αφού διαπιστώσουν ότι οι άντρες είναι ανίκανοι να το πετύχουν.

• Ζωόμορφος Χορός:

- Όρνιθες: ο Πισθέταιρος και ο Ευελπίδης έρχονται να βρουν χώρο στον ουρανό για να ιδρύσουν τη "Νεφελοκοκκυγία", μια ιδεώδη πολιτεία, απορρίπτοντας στο σύνολό του τον υπάρχοντα πολιτικό μηχανισμό. Τα πουλιά ξαφνιάζονται από την αναπάντεχη παρουσία των ανθρώπων στον ουρανό, γι'αυτό και στην αρχή τούς επιτίθενται. Μετά τον αγώνα όμως δέχονται να χτίσουυν μαζί τους την ποθητή πολιτεία. 
- Βάτραχοι: ο Διόνυσος κατεβαίνει στον Άδη για να φέρει πίσω τον Αισχύλο, μιας και η τραγική ποίηση έχει σβήσει μετά το θάνατο του Ευριπίδη.
- Σφήκες: εδώ διακωμωδούνται οι δικαστές, καθώς χώνουν το επικίνδυνο κεντρί τους, συχνά για προσωπικούς λόγους στους Αθηναίους πολίτες.
- Ιππής: σάτιρα εναντίον των πολεμοκάπηλων και των δημαγωγών.

• Κοινωνικό - πολιτικό θέμα:

- Νεφέλαι: ο Αριστοφάνης καυτηριάζει τους σοφιστές και τα φροντιστήριά τους, τονίζοντας την ηθική και πολιτική παρακμή της Αθήνας.
- Θεσμοφοριάζουσαι: οι γυναίκες θέλουν να βγάλουν από τη μέση τον Ευριπίδη, ο οποίος τις κατηγορεί ασύστολα στα έργα του για τον έκλυτο βίο που διάγουν και αποφασίζουν να το πετύχουν κατά τα Θεσμοφόρια. Η κωμωδία καυτηριάζει το φαλλοκρατικό καθεστώς της εποχής.
- Εκκλησιάζουσαι: οι γυναίκες, απογοητευμένες από τη συμπεριφορά των αντρών, αναλαμβάνουν τη διακυβέρνηση του κράτους, εφαρμόζοντας ένα πρόγραμμα σοσιαλιστικής κοινοκτημοσύνης.
- Πλούτος: πρόκειται για μια αλληγορία πλούτου-πείνας. Επικρίνεται η άδικη και άνιση κατανομή του πλούτου, την οποία προσπαθούν να ανατρέψουν ο Χρέμυλος και ο τετραπέρατος δούλος του Καρίωνας. 
 

Πηγές: 
Στοιχεία Θεατρολογίας, Α' Ενιαίου Λυκείου
academia.edu